Daar is ie weer!

Ik zit in de zon een ochtendmeditatie te doen. Klinkt me daar een bekend geluid in de oren. En ook al hoor ik het bijna dagelijks, ik krijg er niet genoeg van.                                                                                                ‘Tsjak, tsjak, tsjak’. Meneer eekhoorn laat van zich horen.

Er wonen er een aantal in het bos en de tuinen van ons en onze buren. De nootjes zijn niet aan te slepen. Ze verdwijnen van zodra ik ze in een speciaal eekhoornvoederhuisje doe. En van de hazelnoten vorige herfst hebben wij ook niet veel gezien. Het is blijkbaar goed vertoeven bij ons.

Sinds ik de twee hoofdrolspelers voor het boek SCHILDPADTIJD helder voor ogen heb, een schildpad en een eekhoorn, noem ik elke eekhoorn die ik zie ‘Nootje’. Boven mijn hoofd spring hij van de inlandse eik naar de dunne, zwiepende takken van de berk. Een staaltje van acrobatie waar ze bij Cirque du Soleil wat van kunnen leren. Bij elke ‘tsjak’ schokt zijn staart kort en krachtig. Daar zit hij. En daar zit ik, vol bewondering toe te kijken. Wat knabbelen aan een knopje, gewoon stilzitten en rondkijken. Ziet hij me ? Ik heb de indruk dat hij even in mijn ogen kijkt.

Waarom een eekhoorn als vriend voor schildpad Keya?

De eekhoorn is zo veelzijdig en vingervlug, zo prachtig van pels en pluimoren. Hij heeft een aantal eigenschappen die afsteken tegen de bedachtzame en trage schildpad: steeds druk bezig, rennend van hot naar her, een tikkeltje zenuwachtig en erg nieuwsgierig.   

Het is een dankbaar dier om over te schrijven én om ze te tekenen.